ANG NABALING PLUMA

Disyembre’y nagkumot ng lamig at dilim
habang lumulukob ang laksang bituin.
Ikaw pala Adrian, ang nakagupiling
bakit biglang-bigla nang kami’y lisanin?
Di inaakalang dagling tatabasin
sa tangkay ng buhay, karugtong-damdamin.

Lider kang tumanglaw sa aming panulat
karugtong ng pusod ang mithi’t pangarap.
Doon sa Dingalan na kanlungang-pugad,
pinagpala kami ng iyong paglingap.
Naroong umusok ang tamis at askad
ng mga pagtutol sa bayang may sugat.

Sa maraming aklat at laksang pahina
sumuso ng lakas ang diwa’t pag-asa.
May talim at talas angking pilosop’ya,
dunong na dalisay bigwas ng lohika.
Kaiba sa ibang huwad ang panata,
ang sumpa’t pangako’y laging kontra-banda.

At maraming bagay na kulang sa hulog
na sinisipat mo’t ituwid na tulos.
Pero kadalasa’y nagdulot ng kirot
sa ibang may balat-sibuyas ang loob.
Di maintindihan uyam na malamyos
pag-amba ng tudyo’y maantak na haplos.

Dahil nabihasa ang iba sa tapik
habang buong dahas na pumipilantik.
Tanging kaibigang pinakamalapit
nakauunawa ng iyong paghagkis.
Nagkakangitian sa sisteng bumatis
ng palipad-hanging inuuli-ulit.

Wala na,naglaho, ang brutal na prangka,
ADRIAN CRISTOBAL-tapat na kasama.
Ang plumang matalas ay nabaling pluma
upang magpahayag ng mga pagkontra;
pagkontrang ang tumbok,tuwirin talaga
kung putik ay putik landas ng istorya.


(Kay Adrian E. Cristobal)



TEO T. ANTONIO
23 Disyembre 2007